Wychodząc od określenia Gideona Hausnera, prokuratora generalnego podczas procesu Eichmanna, który nazwał świadków oskarżenia „żywym zapisem”, autorka rozwija koncepcję material witness Susan Schuppli w odniesieniu do świadków ludzkich: są oni w tej interpretacji innego rodzaju „materialnymi” świadkami, w których ciele i języku zakodowana została przeżyta trauma. Tekst skupia się na dwóch przykładach takich ludzkich materialnych świadków, sfilmowanych przez Claude’a Lanzmanna podczas jego pracy nad dokumentem Shoah (1985): Ady Lichtman i Henryka Gawkowskiego, ocalałej i postronnego świadka. Świadectwo jako żywy zapis funkcjonuje w podwójnym, materialno-przedstawieniowym (indeksalno-ikonicznym) wymiarze, w którym świadek równocześnie świadczy i zaświadcza, a jego opowieść o przeżytej traumie rezonuje z językiem, ciałem i – w przypadku relacji składanych in situ historycznych wypadków – miejscem, gdzie odbywa się akt świadczenia.
Tekst w języku polskim.