Artykuł stanowi studium przypadku opowieści postronnych (bystanders) formułowanych w nie-miejscu pamięci: Lesie Krępieckim, który stanowił miejsce masowych zbrodni nazistowskich w okresie okupacji. Przedmiotem podejmowanej w tekście analizy są trzy udokumentowane akty dawania świadectwa: zeznania Zofii Zajączkowskiej zapisane podczas wizji lokalnej przeprowadzonej przez Okręgową Komisję Badania Zbrodni Niemieckich w Lublinie (1946), opowieści świadków umieszczone w filmie nakręconym przez pracowników Państwowego Muzeum na Majdanku (1992) oraz fragmenty narracji córki świadka nagrane podczas spaceru w Lesie Krępieckim (2018). Performatywne akty opowiadania, odtwarzania historii w miejscu wydarzeń są opisywane ze szczególnym uwzględnieniem gestów związanych z nekrotopografią lasu.
Tekst w języku polskim.
PDF

Autor ikony Good Ware, źródło: www.flaticon.com